روزه، به قصد لقاء الهی

رجوع الی الله مقصد اصلی

ماه مبارک رمضان به ما کمک می‌کند تا بفهمیم بعضی از دغدغه‌های ما پایه و اساس ندارند و مانع سیر ما به سوی مقصدهای متعالی هستند. از ابتدای ماه رمضان مقصد اصلی خود را رجوع الی الله تعیین کنید تا إن‌شاءالله با انوار اسماء الهی روبه رو شوید. وقتی مقصد اصلی شما رجوع الی الله شد؛ با رفع موانع به آن مقصد نظر خواهید کرد. این لطف بزرگی است که با بستن شیطان خداوند امکان تصمیم‌های بزرگ را برای شما فراهم کرده، سعی کنید تصمیم‌های بزرگ بگیرید زیرا خداوند به اندازه‌ انتظار شما از او به شما لطف می‌کند. انتظار ما از روزه کمتر از لقاء او در روز عید فطر نباشد. گفت:

ساغرِ محبت به حضرت حق، دریچه‌ ورود به زندگی دینی است و در راستای محبت به خودش؛ محبت به اهل البیت علیهم السلام را مرحمت می‌فرماید. اگر احساس کردید محبت به اهل البیت در شما ظهور کرد بدانید خداوند دریچه­ لقاء خود را برای شما گشوده است. همان‌طور‌که کلیم خود موسی علیه السلام را به پیامبر خود یعنی حضرت شعیب علیه السلام داد.

حب و شوق خداوند

رسول خدا صلی الله علیه و آله می‌فرمایند:

شعیب از حب خدای عزوجل آن‌قدر گریست تا نابینا شد، پس حق تعالی بینایی را به او برگرداند. سپس آن‌قدر گریست تا بینایی خود را از دست داد. باز خداوند چشمانش را به او بازگرداند، پس از آن باز آن قدر گریست تا نابینا گردید. این بار نیز خدای عزوجل بینایی را به وى برگرداند. پس چون بار چهارم شد حق تعالی به او وَحی نمود و فرمود: ای شعیب تا کى این‌طور می‌کنی، اگر از خوف جهنم گریه می‌‏‌کنی، تو را از آن آزاد و رها کردم و اگر به جهت شوق به بهشت گریه می‌‏کنی، بهشت را برایت مباح نمودم. شعیب عرض کرد: پروردگارا، تو می‏‌دانی که نه از خوف جهنم مى‏‌گریم و نه به خاطر شوق بهشت اشک می‌ریزم. بلکه حب و شوق تو قلبم را فرا گرفته به طوری که صبر نمی‏‌توانم نمود مگر آن‌که تو را ببینم. خداوند به او وحی نمود و فرمود: حال که چنین است کلیم و هم سخنم موسی‌بن‌عمران را به زودی خادم تو قرار می‌دهم (علل الشرائع، ج‏۱، ص ۵۷).

محبت اهل‌بیت راه رسیدن به محبت الهی

این روایت شریف روشن می‌کند که چگونه حب الهی منجر به حب به اولیاءالهی می‌شود و چگونه با حب اولیاء الهی مسیر حب به خداوند و لقاء او به فعلیت می‌رسد. بزرگی می‌گفت: از خدا تقاضا کردم که خدایا محبت تو را می‌خواهم و خداوند محبت حضرت علی علیه السلام را به من هدیه فرمود. و سراپای وجودم را با آن محبت پر کرد. فهمیدم حقیقتاً دعایم را اجابت فرمود. یقیناً اگر کسی محبت خدا را بخواهد از مسیر محبت اهل البیت کارش حل می‌شود.

حفظ برکات ماه رمضان

این‌که عزیزان می‌پرسند چگونه برکات ماه مبارک رمضان را حفظ کنیم؟ جواب آن است که از طریق ارتباط با مؤمنینی که متذکر نور الهی و نور اهل‌البیت‌اند، می‌توان روح عبادات را در خود حفظ کرد. به شرطی که موانعی مثل کبر و حسد و غضب و امثال آن‌ها را رقیق کرده باشیم تا راه به سوی جنبه‌ باطنی و تکوینی جانمان باز باشد. در این صورت راه پیدا می‌شود، راه که پیدا شد احساس می‌کنید می‌شود سیر کرد و با انوار عالم غیب مرتبط شد و جان را تغذیه کرد.

در آن حالت، سیرِ «اِلَیهِ راجِعُون»؛ صورت خود را می‌نمایاند، و محبوبتان در منظر شما قرار می‌گیرد و با امید به لطف و رحمت او سیر خود را ادامه می‌دهید. وگرنه از آن‌جایی که هیچ‌کس نیست که به نحوی ‌سیری به سوی خدا نداشته باشد، اگر خود را اصلاح نکنیم خداوند با اسم قهر و غضبِ خود ما را به سوی خود می‌کشد و طوری وارد جنبه‌ باطنی خود می‌شویم که هیچ بهره‌ای از نسیم جان‌فزای عالم غیب و معنویت نصیب ما نمی‌گردد.

نظر به وجه الله

شما به لطف الهی «ابْتِغَاءً لِوَجْهِ اللَّهِ» برای نظر به وجه الله وارد ماه رمضان شدید و اگر دقت بفرمایید خداوند هم به معنی واقعی از طریق محبت به ائمه اطهار ما را به وجه الله می‌رساند. حضرت باقر علیه السلام در همین رابطه فرمودند: «نَحْنُ واللهِ وَجْهُه»  ( بحارالانوار، ج ۲۴، ص ۱۹۳) به خدا قسم مائیم وجه خداوند. و خداوند در این صورت جزای روزه‌ ما را به ما داده، همان‌طور که خودش می‌فرماید: «الصَّوْمُ لِی وَ أَنَا أُجْزَى بِهِ»  ( عده الداعی و نجاح الساعی، ابن فهد حلی‏، ص ۲۴۰) روزه برای من است و خودم جزای آن هستم.

حال وقتی بخواهد خودش را به ما بدهد قلبی به ما عطا می‌فرماید که بتوانیم در سیره‌ اهل‌البیت، اسماء الهی را بنگریم. از طرف دیگر وقتی بخواهد خودش را به ما بدهد باید کاری با ما بکند که ما دیگر انانیتی نداشته باشیم و این نهایت نجات یک انسان است که ما و منیِ او را از او بگیرند و فقط خدا را در منظرش قرار دهند. انسان از این طریق آشنای ساحت الهی می‌شود و میهمان عالم قدس می‌گردد.

باید پخته شویم

باید به لطف الهی از طریق روزه با توجه به آن روایت قدسی به جایی برسیم که بین خود و خداوند دوگانگی احساس نکنیم. چیزی جز حضور حضرت حق و اراده‌ او در جای جای زندگی خود نخواهیم و نیابیم. اگر احساس کردید امسال هنوز راهتان ندادند بدانید هنوز خام هستید و هنوز برای خود نقش قائلید. هنوز اراده‌ شما چیزی غیر از اراده‌ حضرت حق است. وقتی پخته شدید جهان شکل دیگری برای شما خواهد شد.

توفیق روزه‌داریِ مطلوب را از خدا بخواهید

سال بعد می‌آیید به در خانه خدا و عرضه می‌دارید: خدایا! خودت روزه‌داری را به ما یاد دادی، خودت کمک کن که به کمک خودت آن‌طور که تو می‌خواهی روزه بگیریم. مگر شما در نماز نمی‌گویید «اِیّاکَ نَعْبُدُ» فقط تو را عبادت می‌کنیم. «وَ اِیَّاکَ نَسْتَعِین» و فقط از تو کمک می‌خواهیم که بتوانیم فقط تو را عبادت کنیم؟ پس باید توفیق روزه‌داریِ مطلوب را از خودش خواست. مثل میهمانی که منتظر است تا میزبان هرطور خودش می‌خواهد پذیرایی کند.

اگر امسال رسیدید به این‌که بناست با روزه‌داری خود را نفی کنید و او فرموده: «أَنَا أُجْزَى بِهِ» خودم جزای روزه‌دار می‌شوم و  خودم جای سمع و بصر روزه‌دار می‌نشینم دیگر نباید چیزی برای خود باقی گذارده باشید.

منبع: 

کتاب رمضان دریچه رؤیت نوشته استاد طاهرزاده

مطالب مرتبط:

روزه گرسنگی حیات بخش