صداقت رکن زندگی
یکی از اصلی ترین پایه‌های زندگی مشترک اعتماد متقابل است. اگر اعتماد میان زن و شوهر از بین برود، تمام رفتارها و گفتارهای آن دو برای هم معنادار می‌شود. در این صورت دیگر آرامش از این زندگی رخت برخواهد بست.
اصلی ترین عاملی که می‌تواند اعتماد متقابل را از بین ببرد دروغ است. وقتی اعتماد از بین رفت، همسر تمـام حرف‌های انسان را با یک گوش شنیده و تمام رفتارهای انسان را با یک چشم می‌بیند. بنا بر این صداقت چنین شخصی بی‌مشتری خواهد شد.
دروغ، از نشانه‌های دورویی
از آن جا که دروغ یکی از نشانه‌های نفاق و دورویی است رفتارهای محبت آمیز و محترمانه هم که آب حیات هر زندگی است کارکرد خود را از دست می‌دهد؛ چون همسر فرد دروغگو محبت و احترام او را غیر واقعی می‌پندارد. یکی از دلایل مخرب بودن دروغ آن است که همسر فرد دروغ گو احساس می‌کند که مورد خیانت واقع شده؛ چرا که دروغ نوعی خیانت است.
صداقت، مایه نجات
شاید صداقت در برخی از موارد پرهزینه باشد؛ اما مایه نجات انسان است. برخی برای این که از کنار یک مشکل به راحتی عبور کنند، دروغ می‌گویند. اینها از هزینه‌های صداقت می‌ترسند؛ در حالی که حتی اگر دروغ بتواند مشکلی را حل نماید به دنبال خود چند مشکل جدید تولید می‌کند و سرانجام دروغ گو رسوا و روسیاه خواهد شد. چرا که دروغگو فراموش کار بوده و قدرت هماهنگی میان دروغ‌های خود را نخواهد داشت.
انسانیت در تضاد با دروغ
پرهیز از دروغ از نشانه‌های انسان عاقل می‌باشد. از ایمان و عقل که بگذریم باید گفت انسانیت با دروغ در تضاد بوده و از آن سو رابطه تنگاتنگی با صداقت دارد.
آثار دروغ
در معارف اسلامی آثاری برای دروغ برشمرده شده که برخی از آن عبارت است از از بین رفتن شخصیت و احترام؛ از بین رفتن طعم ایمان؛ انحراف از مسیر حق؛ فقر.
سه تذکر مهم
الف) راست گویی به معنای بیان همه حقایق نیست
گاهی بیان سخنان راست فتنه‌ای ایجاد می‌کند که اصل زندگی را زیر سؤال می‌برد. مثلاً فرض کنید مادر شوهری، غیبت عروس خود را کرده است. آیا صداقت حکم می‌کند که مرد، این مسأله را با همسرش در میان بگذارد؟ بدون تردید جواب منفی است. با توجه به روایات می‌توان گفت وقتی راست گفتن موجب مفسده‌ای شده و آن مفسده نیز از اموری باشد که خداوند به آن راضی نیست، نباید سخن راست را به زبان آورد؛ مثل سخن چینی و البته باید تأکید کرد که راست نگفتن به معنای دروغ گفتن نیست.
ب) دروغ، کوچک و بزرگ ندارد
باید از دروغ پرهیز کرد؛ چه کوچک، چه بزرگ. عادت به دروغ‌های کوچک موجب می‌شود که انسان در دام دروغ‌های بزرگ هم بیفتد.
ج) دروغ، شوخی و جدی ندارد
از دروغ شوخی هم باید پرهیز کرد که این هم خود دامی برای افتادن در دروغ‌های جدی است.
امیرالمؤمنین (علیه السلام) فرمودند: لاَ یَجِدُ عَبْدٌ طَعْمَ اَلْإِیمَانِ حَتَّى یَتْرُکَ اَلْکَذِبَ هَزْلَهُ وَ جِدَّهُ.(تحف العقول، ج ۲، ص ۲۱۶) هیچ بنده‌ای مزه ایمان را نچشد، مگر آنگاه که دروغ را چه به شوخی و چه به جدی ترک کند.
برگرفته از کتاب گامی به سوی زندگی به سبک اسلامی
ثبت دیدگاه