همه کاره خداست
امام سجاد علیه السلام می‌فرمایند
وَ اَعِنّی عَلی تَربیتِهِم وَ تَادیبِهِم وَ بِرِهِم
و مرا یاری فرما که فرزندانم را پرورش دهم و ادب کنم و به آنها نیکی کنم.
دعای بیست و پنجم صحیفه سجادیه.
از دلایل اصلی دخالت‌های بیجای ما در کار فرزندانمان
ما کاره‌ای نیستیم. همه کاره خداست. ما بنده‌ایم. بنده باید بندگی‌اش را بکند، خدا خدایی‌اش را بلد است. یکی از دلایل اصلی دخالت‌های بیش از اندازه ما در کار فرزندانمان این است که احساس خدایی می‌کنیم. خیال می‌کنیم همه کاره زندگی فرزندانمان ما هستیم.
خدای ما …
ما بنده خدایی هستیم که موسی را از آغوش مادر گرفت و با جریان آب به کاخ دشمنش فرعون برد. محبتش را به دل فرعون و همسرش انداخت و باز به اغوش مادرش برگرداند. همان جا هم رشد کرد.
خدای ما خدای یوسف است که از خانه پر مهر پدر، در دل چاه افتاد و از آن جا به کاخ رفت و غلام شد. به زندان رفت و سال‌ها محبوس شد. از زندان آزاد شد و به پادشاهی رسید و باز هم او و پدرش به هم رسیدند و در کنار یکدیگر به زندگی ادامه دادند.
خدای ما خدای ابراهیم و هاجر و اسماعیل است. خدای سرزمین خشک مگه. خدای زمزم، خدای اسماعیل زیر تیغ و خدای تیغی که به گلوی اسماعیل کشیده شد و نبرید؛ خدای قوچی که فدایی اسماعیل شد.
باور کنیم …
اینها شعر نیستند حقیقت‌اند. فراموششان کرده‌ایم خیال می‌کنیم افسانه‌اند.
خدای ما خدای مریم است و عیسی. مریمی که پیامبری چون زکریا کفالتش را بر عهده گرفت و عیسایی که بدون داشتن پدر به دنیا آمد و به اذن خدا در گهواره زبان به ذکر توحید گشود.
خدای ما خدای پیامبری است که عالمی را زیر و رو کرد؛ ولی یتیم بود؛ پیامبری که جان عالم است؛ ولی از همان کودکی به اندازه عالمی دشمن داشت.
توکلمان ضعیف است
دخالت کردن‌های بیش از اندازه ما همیشه برای دل سوزی‌های بسیارمان نیست؛ برای ضعیف بودن توکلمان هم هست. ما هر چه قدر توحیدمان را قوی کنیم در تربیت موفق‌تر عمل خواهیم کرد. چه تاسف برانگیز است که بچه‌هایمان چوب ضعف توحیدمان را می‌خورند.
کسی که توحیدش را قوی نمی‌کند، باری را که به او مربوط است، بر زمین می‌گذارد، و باری را که به او مربوط نیست بر می‌دارد. این می‌شود که راه را گم می‌کند و برای خودش اضطراب می‌خرد.
مسیر تربیتمان را بازبینی کنیم
برگردیم و در مسیر تربیت فرزندانمان ببینیم کجا را به خدا سپرده‌ایم و کجا را به خدا نسپرده‌ایم؟ یک بار با خدای خودمان خلوت کنیم و کلاه خودمان را قاضی کنیم و ببینیم آیا سپردنی‌ها را سپرده‌ایم و برداشتنی‌ها را برداشته‌ایم؟ یا اینکه سپردنی‌ها را برداشته‌ایم و برداشتنی‌ها را سپرده‌ایم؟
هرچقدر از توحید و نقش آن در تربیت بگوییم کم گفته‌ایم. بسیاری از احساسات نادرست ما که رفتارهای نادرستی را خلق می‌کنند، ریشه در ضعف توحیدمان دارند. به جای دخالت‌های بیجا که آسیب‌های جدی و گاه غیر قابل جبران دارد، وظیفه خودمان را در تربیت انجام دهیم و فرزندانمان را به خدای بزرگ و مهربان بسپاریم.
دعا کنیم
در جایگاه پدر و مادر برای فرزندانمان دعا کنیم. دعا تعارف بنده با خدا نیست، بلکه اعلام نیاز بنده به خداست. هرقدر نگران تصمیم‌های اشتباه فرزندانتان هستید، بیشتر به خدا التماس کنید.
امام سجاد هم که باشید
امام سجاد هم که باشید باید به خدا التماس کنید که خدایا!
وَ اَعِنّی عَلی تَربیتِهِم وَ تَادیبِهِم وَ بِرِهِم
و مرا یاری فرما که فرزندانم را پرورش دهم و ادب کنم و به آنها نیکی کنم.
منبع: جلد دهم من دیگر ما نوشته حجت الاسلام عباسی ولدی
مطالب مرتبط
حدیث تربیتی (مراحل تربیت فرزند)
ثبت دیدگاه