دخالت کردنهای بیش از اندازه ما همیشه برای دل سوزیهای بسیارمان نیست؛ برای ضعیف بودن توکلمان هم هست. ما هر چه قدر توحیدمان را قوی کنیم در تربیت موفقتر عمل خواهیم کرد. چه تاسف برانگیز است که بچههایمان چوب ضعف توحیدمان را میخورند.
خدای متعال از مسلمانها خواسته که زیاد بشوند، افزایش پیدا کنند. واقعاً هم این جور است که اگر عدد ملت مسلمان -حالا در یک کشور اسلامی مثل کشور ایران یا در فضای اسلامی مثل امت اسلامی- زیاد باشد، این زمینه و امکان برای رشد و تعالی در آنها وجود دارد؛ یعنی وقتی که عده زیاد است، افراد صالح در آن قهراً زیادترند. تواناییها قهراً بیشتر است، نیروی انسانی قهراً راقیتر است.
قهر کردن یکی از مواردی است که در مکتب اسلام به عنوان ابزاری تنبیهی برای تربیت فرزند معرفی شده است. اما چنین تنبیهی در صورتی کارایی دارد، که پدر و مادر در مسیر تربیتی خود به قدری به فرزند محبت کرده باشند؛ که قهر آنها برای فرزند قابل تحمل نباشد. اگر این ارتباط عاطفی میان پدر و مادر با فرزند برقرار شده باشد؛ قهر برای او بسیار آزار دهنده خواهد بود. شاید از همین رو است که در همین روایت آمده است که قهر با فرزند نباید طولانی باشد.