روز ۲۵ رجب سالروز شهادت مردی است که به قدرت مسلط زمانه اش (نه) گفت و تا به انجا رفت که رژیم طاغوتی هارون برای ادامه حیات ننگین خویش همه عوامل و نیروهایش را به ستیزه با ان انسان ازاده زمان بسیج کرد.چرا که همین یک کلمه ی (نه) برای دستگاه فاسد هارون بسیار گران تمام شد.او نه گفت و تمام رزمندگان علوی در صفوف ایستاده در کنار او صف زدند و قیامها و نهضتها اغازیدند و در راه پیروزی حق بر باطل و حفظ حرمت و رسالت اسلام تا پای جان و چوبه ی دار و سلولهای زندان ایستادند و از خود حماسه هایی بجا نهادند که تا نابودی و از بین رفتن دستگاه جبار بنی العباس ادامه یافت و نام پیشوای ازادی بخش جهان اسلام را جاویدان ساخت و هنوز هم که چندین قرن از مبارزات امام میگذرد مردم ازادیخواه بدستگاه ستمگری هارون با دیده نفرت و لعن مینگرند و مسببین و طراحان نقشه های ضد انسانی را شایسته ی نام انسانی نمیدانند.
امام موسی کاظم علیه السلام در یک نگاه
امام موسی بن جعفر علیه السلام هفتمین پیشوای مسلمانان جهان در سال ۱۲۸ قمری در «ابواء» منطقه ای میان مکه و مدینه چشم به جهان گشود و با مراقبت های پدر گرامی اش امام صادق علیه السلام و مادرش حمیده، به رشد و کمال رسید. کنیه امام هفتم «ابوالحسن» بود و ایشان را «ابوصالح» و «کاظم» نیز می نامیدند. دوران امامت آن امام از سال ۱۴۸ تا ۱۸۳ به مدت ۳۵ سال به طول انجامید. آن حضرت در رجب سال ۱۸۳ در ۵۵ سالگی به دستور هارون در زندان بغداد مسموم شد و به شهادت رسید و در کاظمین به خاک سپرده شد.
اوضاع اجتماعی و سیاسی عصر امام موسی کاظم علیه السلام
از سال ۱۴۸ که امام صادق(ع) به شهادت رسید دوران امامت حضرت کاظم اغاز گردید. ان حضرت در این دوران با خلفای زیر معاصر گردید:منصور دوانیقی (۱۳۶ – ۱۵۸) محمد معروف به مهدی ( ۱۵۸ – ۱۶۹) هادی (۱۶۹ – ۱۷۰) هارون (۱۷۰ ۱۹۳) هنگام رحلت امام صادق(ع) منصور دوانیقی خلیفه ی ستمگر عباسی، در اوج قدرت و تسلط بود. منصور برای تثبیت پایه های حکومت خود انسان های فراوانی را به قتل رسانید، او در این راه نه تنها شیعیان، بلکه فقها و شخصیت های بزرگ جهان تسنن را نیز که با او مخالفت می ورزیدند سخت مورد ازار قرار می داد.
سیره سیاسی امام موسی کاظم علیه السلام
امام موسی ابن جعفر(ع) مناظرات گوناگونی با هارون الرشید خلیفه عباسی داشته اند که در قسمتی از ان طرد حکومت هارونی و ارمان تشکیل حکومت الهی به رهبری امامان معصوم به صراحت بیان شده است. در تاریخ می خوانیم: روزی هارون به امام کاظم می گوید که مرزهای فدک را معلوم کن تا ان را به تو برگردانم. امام(ع) از جواب امتناع می کند. هارون پیوسته اصرار می ورزد. امام(ع) می فرماید: من ان را جز با حدود واقعی اش نخواهم گرفت. هارون که به اصرار خواستار تعیین حدود می شود. امام می فرماید: اگر من حدود ان را باز گویم مسلما موافقت نخواهی کرد. هارون سوگند یاد می کند که درصورت تعیین حدود ان را برمی گردانم. امام(ع) فرمود: اما حد اول ان سرزمین عدن است. در این هنگام هارون چهره اش دگرگون گشت و با شگفتی گفت: ادامه بده. امام(ع) فرمود: و حد دوم ان سمرقند است. برای بار دوم ناراحتی هارون بیشتر گشت. امام فرمود و حد سوم ان افریقا.
در حالی که صورت هارون از شدت ناراحتی سیاه شده بود، حضرت فرمود: و حد چهارم ان سواحل دریای خزر و ارمنستان. حضرت حدود کشور اسلامی که ان روز، هارون بران حکومت داشت بیان کرد. هارون گفت: پس چیزی برای ما باقی نماندبرخیز جای من بنشین. امام فرمود: من به تو گفتم، اگر حدود ان را تعیین کنم هرگز ان را نخواهی داد.
سیره اخلاقی و عبادی امام موسی بن جعفر علیهما السلام
زیاد بن ابی سلمه از دوستداران امام کاظم (علیه السلام) بود، ولی با دستگاه هارون الرشید نیز ارتباط داشت. روزی امام او را دید و از او پرسید: شنیده ام تو برای هارون الرشید کار می کنی و با انان همکاری داری؟! گفت: بله سرورم! امام پرسید: چرا؟ عرض کرد: مولای من! من تهیدستی ابرومندم. مجبورم برای تامین نیازهای خانواده ام کار کنم. امام با چهره ای عبوس گفت: اما اگر من از بلندی بیفتم و قطعه قطعه شوم، برایم بهتر است که عهده دار کاری از کارهای ظالمان شوم یا گامی بر روی فرش های انان گذارم، مگردر یک صورت. می دانی ان در چه صورتی است؟ گفت: نه فدایت شوم! امام گفت: من هرگز با انان همکاری نمی کنم مگر ان که یا غمی را از دل مومنی با رفع مشکلش بردارم یا با پرداختن قرض او، ناراحتی را از چهره اش بزدایم. ای زیاد! بدان پروردگار کمترین کاری که با یاوران ظالمان انجام می دهد این است که انان را در تابوتی از اتش قرار می دهد تا روز حساب باز رسد. ای زیاد! هرگاه عهده دار شغلی از شغل های این ظالمان شدی، به برادرانت نیکی کن تا کفاره این کارت باشد. وقتی قدرتی به دست اوردی بدان خدای تو نیز در روز قیامت قدرت دارد و بدان که نیکی های تو می گذرد و ممکن است دیگران ان را فراموش کند، ولی در نزد خدا و برای روز قیامت تو باقی خواهد ماند.
رنج ها و مصیبت های امام موسی بن جعفر علیهما السلام
امام کاظم(ع) در شرایط دشوار حکومت عباسیان می زیست که دستگیری و ازار هواداران اهل بیت، سیاست رایج خلفا بود و طبیعی بودکه ان حضرت نیز، از سوی هارون الرشید، دچار زندان و شکنجه گردد. به گواهی تاریخ، امام موسی بن جعفر(ع)، قربانی بیم و هراسی شد که هارون نسبت به از دست دادن حکومت خویش داشت، نیز قربانی سخن چینی ها و گزارشهای دروغ بدخواهان و متملقان گردید.
سندی بن شاهک، رییس پلیس هارون در بغداد بود، بسیار خشن و سختگیر و سنگدل واز جلادان و ادم کشان بود. سندی حضرت را تحویل گرفت، به کند و زنجیر بست، بر او سخت گرفت و حتی امام را مورد توهین و ضرب قرار داد و در نهایت، امام را به شهادت رساند، با خرمای زهرالود، حضرت را مسموم کرد. پس از سه روز، روح پاک امام، از جسد مطهرش پرگشود و امام در ۲۵ رجب سال ۱۸۳ هجری به خدا پیوست و اسمان بغداد، با غروب این خورشید فروزان، تیره گشت.
برگی از دفتر فضایل امام موسی کاظم علیه السلام
موسی بن جعفر علیه السلام در قدر و مقام بزرگوارترین فرزندان حضرت صادق علیه السلام و در مرتبه والاتر از انان بود و اوازه بزرگواری اش بیش از برادران بود. در زمان ان حضرت با سخاوت تر و گرامی تر و خوش معاشرت تر از او دیده نشد، و در عبادتْ سرامد مردم ان زمان و پرهیزکارترین انان و در جلالت مقام و فهم و دانش برتر از همگان بود.
و عموم شیعیانِ پدرش امام صادق علیه السلام معتقد به امامت ان بزرگوار گشته و سر تعظیم در برابرش فرود اورده، تسلیم دستورات او شدند و از پدر بزرگوارش درباره امامت و جانشینی ان جنابْ نصوص و روایات و اشاره های زیادی روایت کرده اند و معالم و فرامین دین خود را از او گرفتند و انقدر نشانه و معجزات از ان حضرت روایت کرده اند که موجب قطع بر حجّیت و امامت او خواهد شد.
ثبت دیدگاه