اولين راه اين است که خودنمايی نکنید. يعنی نعمتهای خود را زياد به رخ کسانی که ندارند، نکشید. چون گاهی اوقات يک نعمت ساده و پيش پا افتاده هم امکان دارد به نظر ديگران برسد و حسادت آنها را برانگيزد. خصوصا اگر همراه با محبت عميق و صميمانه باشد. بخش قابل توجهی از اين محبت بايد مثل ريشههای يک درخت، پنهان بماند تا بتواند عمل تغذيه را خوب انجام دهد و آن را سرشار کند.
شاید منطق خیلی از ما همین باشد که ای مردم! یکی از دو بدبختی را اجمالاً باید بپذیرید، خدا حاضر نیست که ببیند شما هر دو خوشبختی را دارید. این ضد تعلیمات انبیاست. نمیخواهم بگویم ضد تعلیمات فقط قرآن است؛ ضد تعلیمات انبیاست از جمله خود عیسی مسیح. امیرالمؤمنین در نهجالبلاغه میفرماید: انَّ الْمُتَّقینَ ذَهَبوا بِعاجِلِ الدُّنْیا وَ اجِلِ الْاخِرَةِ؛ متقین، هم سعادت دنیا را میخواهند هم سعادت آخرت را. (نهجالبلاغه، نامه 27)