۲۷ صفر سالروز وفات علامه الوالمعالی کلباسی گرامی باد

علامه میرزا ابوالمعالی کلباسی در هفتم شعبان سال ۱۲۴۷ ه.ق در اصفهان چشم به جهان گشود. او که کوچکترین فرزند حاج محمد ابراهیم کلباسی بود در چهارده سالگی از وجود پدر محروم شد و دچار مشکلات و دشواریهای فراوانی گردید که یکی از آنها کافی بود که او را از درس و تعلم باز دارد. ابوالمعالی خود فرموده است که به قدری سختی و ناملایمات به من روی آورد که اگر به سنگ وارد می آمد، آن را آب می کرد و اگر به دریاها برخورد می نمود، آنها را از جریان می انداخت.» اما با اینکه تمامی اسباب انقطاع از تحصیل برای ابوالمعالی فراهم بود، تأیید خداوندی و استعداد ذاتی و گوهر پاکی و عزم راسخ دست به دست هم داده و در خلال این ابرهای حوادث دانشمندی بزرگ و فقیهی جلیل القدر و علامه ای زاهد به عالم اسلام تحویل داد. پس از پدر دو استادی که بیشترین تأثیر را در شکل گیری شخصیت ابوالمعالی داشته اند، علامه محمد شهشهانی و علامه میر سید حسن مدرس بوده اند. این دو از بزرگان فقها و مدرسین حوزه اصفهان و مشاهیر علمای قرن سیزدهم هجری بودند که از شاگردان طراز اول حاجی کلباسی نیز به شمار می رفته اند. میرزا ابوالمعالی در دین و تقوا و تهذیب نفس و طهارت روح به قدری استوار بود که او را تالی معصوم می دانستند. وی دانشمندی محقق و در مسائل اصولی و رجالی استادی ماهر بود. مخصوصاً در علم اصول تبحری کامل داشت و مسائل اصولی را در تألیفات خود ماهرانه تجزیه و تحلیل کرده است. وی علاوه بر مقام بلندی که در علوم اسلامی و تدریس و تألیف داشت، از جایگاه ویژه ای در اخلاق و زهد و تقوی برخوردار بود. در «بدر التمام» آمده است که مدت زمان تعقیبات ، زیارات و سجده های پس از نماز عشای او گاهی اوقات تا چهار یا پنج ساعت به درازا می کشید و هنگام اشتغال به تعقیبات نماز،رنگ چهره اش تغییر می کرد و مایل به سرخی می شد و امکان نداشت که سرش را از سجده بردارد و چشمانش خشک باشد. وی آنگونه که خود در پایان یکی از آثارش فرموده ،در همه احوال چه در راه رفتن یا هنگام خواب ،حتی به هنگام سخن گفتن دیگران با او و… مشغول تفکر و اندیشیدن بوده است وبه هیچ وجه درازی زمان و زیادی رنج،مانع ژرف نگری و موشکافی در بررسی مطالب نمی شد. از این رو هر مشکلی برای او آسان و هر مطلب دشواری را براحتی می فهمیده است. گاه اتفاق می افتاد که در خلال شب از خواب بیدار می شد و به فکر فرو می رفت و یا در حمام می اندیشید و در همان جا قلم و دوات می طلبید و آنچه را که به ذهنش خطور کرده بود می نوشت. وی حدود هفتاد کتاب و رساله در موضوعات فقهی و اصولی،رجالی و غیره دارد که برخی از آنها به چاپ رسیده است. از آن جمله : رساله در استشفاء به تربت حضرت سید الشهداء(علیه السلام) ، رساله ای در کیفیت زیارت عاشورا ، بشارات در علم اصول (سه جلد) و رساله های متعدد دیگر. از جمله شاگردان علامه ابوالمعالى مى‏توان به آیت الله العظمی حاج آقا حسین طباطبایى بروجردىمرجع نامدار جهان تشیع اشاره کرد اشاره کرد. میرزا ابوالمعالی پس از ۶۷ سال عمر در ۲۷ رجب سال ۱۳۱۵ قمری برابر با ۱۲۷۶ شمسی به دیار ابدی شتافت و در تخت فولاد اصفهان مقابل مزار جد بزرگوارش شیخ محمد حسن خراسانی به خاک سپرده شد و محل آرامگاهش به تکیه کلباسی معروف است.