• اولین فریضه‌ دانشجویی عبارت است از آرمان‌ خواهی. یک‌عده ‌ای تبلیغ می کنند و وانمود می کنند که آرمان‌ خواهی مخالف واقع‌ گرایی است؛ نه آقا، آرمان‌ خواهی مخالف محافظه‌ کاری است، نه مخالف واقع ‌گرایی. محافظه ‌کاری یعنی شما تسلیم هر واقعیتی – هرچه تلخ، هرچه بد – باشید و هیچ حرکتی از خودتان نشان ندهید؛ این محافظه ‌کاری است.                                                                                                                 معنای آرمان‌ گرایی این است که نگاه کنید به واقعیت ها و آنها را درست بشناسید؛ از واقعیت های مثبت استفاده کنید، با واقعیت های سلبی و منفی مقابله کنید و مبارزه کنید. این معنای آرمان ‌گرایی است. چشمتان به آرمان ها باشد. این اولین فریضه‌ دانشجو است.^۱
• سطح معرفت را بالا ببرید. با قرآن، با نوشته های مرحوم شهید مطهری، با نوشته های فضلای بزرگی که خوشبختانه امروز در حوزه ‌های علمیه حضور دارند، آشنا شوید.^۲
• انتظار من از شما جوانها و اساتید این است. تولید علم کنید. به سراغ مرزهای دانش بروید. فکر کنید. کار کنید. با کار و تلاش می‌شود از مرزهایی که امروز دانش دارد، عبور کرد. ^۳
• فرق شمای جوان و دانشجو و صادق و پاکیزه‌ دل، با یک آدم سیاسی‌کار باید در این باشد؛ حرفتان را صریح بزنید؛ آنچه را که می زنید، از دل بزنید؛ و اگر چنانچه معلوم شد که اشتباه است، سریع پس بگیرید؛ راحت. این، به نظر من یکی از بهترین شاخصه‌ های دانشجوئی است.^۴

• من می‌ خواهم غالب یا بیش از غالب بدنه دانشجویی کشور، مجموعه‌ ای متعهد و دارای احساس مسؤولیت نسبت به آرمان های دانشجویی باشند. یکی از این آرمان ها مساله علم است؛ دومی عدالت خواهی است و آرمان سوم، آزاداندیشی و آزادیخواهی است.^۵
• دانشگاه باید بتواند یک جنبش نرم‌افزاریِ همه‌ جانبه و عمیق در اختیار این کشور و این ملت بگذارد تا کسانی که اهل کار و تلاش هستند، با پیشنهادها و با قالب ها و نوآوری های علمیِ خودی بتوانند بنای حقیقی یک جامعه آباد و عادلانه مبتنی بر تفکّرات و ارزش های اسلامی را بالا ببرند.^۶
•   دانشگاه، نقطه اساسی هر جامعه و کشوری است.اگر دانشگاه اصلاح بشود، آینده آن جامعه اصلاح خواهد شد. اگر دانشگاه فاسد بشود، سرنوشت آن جامعه فساد است. این فسادی که در دانشگاه فرض می کنیم، ممکن است فساد اخلاقی باشد، یا فساد علمی. فساد علمی معنایش این است که در دانشگاه نه معلم برای درس دادن و یاددادن دلسوزی کند، نه متعلم و دانشجو برای یادگرفتن دلسوزی کند. نتیجه، بی سواد بارآمدن، بد فهمیدن و نفهمیدن و عدم رشد استعدادهاست. فساد اخلاقی، معنایش این است که آن که درس می خواند یا نمی خواند، از لحاظ اخلاقی، شرافت و شرف و غیرت و انگیزه و ایمان لازم را در خود پرورش ندهد. این هم نتیجه اش با شق اول یکی است؛ شاید هم گاهی بدتر. آن عالمی که شریف نباشد، حمیت و غیرت دفاع از کشور و ملت و آرمانها و ارزشهای ملی و دینی خود را نداشته باشد، آن عالمی که دشمن را بر خودی ترجیح بدهد و خود را در اختیار دشمن ملت قرار بدهد، آن عالم از هر جاهلی بدتر است؛ همان دزدی است که با چراغ به دزدی می رود و بیشتر صدمه می زند.^۷

منابع

۱- ۹۴.۰۴.۲۰

۲- ۹۱.۰۵.۱۶

۳- ۸۳.۰۴.۱۷

۴- ۸۷.۰۷.۰۷

۵- ۸۲.۰۸.۱۵

۶- ۷۹.۱۲.۰۹

۷- ۷۰.۰۶.۱۴

نظرات ارزشمند شما، ما را در بهبود کیفیت مطالب یاری خواهد کرد.